"پایان‌همیشه‌خوش‌نیست"

انقدر‌مزخرف‌و‌نامفهومه‌که...به‌روم‌نیارید

نگاهم‌‌به‌عکس‌خاک‌خورده‌ای‌افتاد..یه‌انگشتمو‌روش‌کشیدم..لبه‌اش‌لب‌پر‌بود‌و‌پشتش‌دستخط‌بچه‌گانه‌ای‌تاریخ‌زده‌بود...5/9/1999لبخند‌تلخی‌زدم..یادم‌میاد‌یه‌اکیپ‌سه‌نفره‌بودیم..کنار‌هم‌نشسته‌بودیم‌و‌میخندیدیم..‌دیروز‌جنازه‌اش‌رو‌توی‌رودخونه‌پیدا‌کرده‌بودن..‌میگفتن‌که‌به‌قتل‌رسیده..به‌‌گوشه‌ای‌از‌عکس‌‌نگاه‌کردم..چشم‌هاش‌می‌خندید...‌نمیدونم‌چی‌شد‌که‌جدا‌شدیم..تنها‌چیزی‌که‌یادم‌میاد‌این‌بود‌که..بیمون‌دعوا‌شد‌و‌دیگه‌هم‌رو‌ندیدیم...

اما‌به‌اون‌نگاه‌کردم‌که‌دستش‌رو‌گرفته‌بود..اخم‌کردم..چهره‌ش‌نگران‌بود..بعد‌از‌‌فوت‌مادر‌و‌برادرم‌از‌هم‌جدا‌شدیم..ازش‌کینه‌بزرگی‌توی‌دلم‌بود..اون‌روز‌افتاده‌بود‌توی‌رودخونه..مادر‌م‌رفت‌که‌اون‌رو‌نجات‌بده..اما‌اون‌لعنتی‌زنده‌موند‌و‌مادرم‌رو‌کشت..برادرم‌هم‌بعد‌یک‌ماه‌خودکشی‌کرد..هه..اما‌اون‌حتی‌کوچک‌ترین‌غمی‌هم‌نشون‌نداد‌..همیشه‌با‌‌عضو‌سوم‌گروه‌بود.. یادمه‌اینجا‌آخرای‌دوستیمون‌بود..به‌هر‌حال‌ما‌فقط‌پنج‌شیش‌سالمون‌بود‌...اماهنوز‌بعد‌بیست‌و‌چهار‌سال‌نبخشیده‌بودمش..

از‌خونه‌زدم‌بیرون..امروز‌سالگرد‌فوت‌مادرم‌بود..صدای‌خنده‌ها‌پر‌امیدش‌هنوزم‌توی‌گوشم‌بود...یه‌شاخه‌گل‌رز‌سیاه‌براش‌خریدم‌..گل‌مورد‌علاقه‌ش‌بود...از‌خونه‌تا‌قبرستون‌رو‌دویدم..اشک‌هام‌روی‌گونه‌ام‌سرازیر‌‌شد..بعد‌یک‌سال..۲۴‌ساله‌که‌فقط‌این‌روز‌رو‌گریه‌میکنم..به‌سر‌قبرش‌رسیدم..برف‌ها‌رو‌کنار‌زدم‌و‌شروع‌کردم‌به‌حرف‌زدن..-مامان‌نمیدونی..دوری‌تو‌داره‌من‌رو‌به‌یه‌هیولا‌تبدیل‌میکنه..اما‌با‌یه‌فرق..دیگه‌داداشی‌نیست‌که‌ارومم‌کنه...هرچی‌میگذره‌دارم‌دیوونه‌تر‌میشم..توی‌خونه‌خودم‌رو‌حبس‌کردم..شب‌ها‌میام‌بیرون‌و‌بعد‌هیچی‌یادم‌نمیاد..صبح‌تا‌شب‌رو‌بدون‌خوردن‌چیزی‌میگذرونم..و‌شبا‌با‌کابوس‌های‌مزخرف‌و‌تکراری‌و‌جیغ‌‌از‌خواب‌میپرم..نمیدونم‌باید‌چیکار‌کنم..

نگاهی‌به‌سمت‌راستم‌کردم..اون‌‌لعنتی‌واقعا‌آشنا‌بود..زانو‌زده‌بود‌روی‌یک‌سنگ‌قبر‌و‌گریه‌می‌کرد.. به‌اسم‌روی‌سنگ‌نگاهی‌انداختم..وحشت‌کردم..عرق‌سرد‌از‌روی‌پیشونی‌م‌سرازیر‌شد..دلیلش‌رو‌نمیدونم..طولی‌نکشید‌که‌شناختمش..سعی‌کردم‌که‌هیچ‌کاری‌نکنم..مجبور‌شدم‌زود‌تر‌از‌همیشه‌اونجا‌رو‌ترک‌کنم..راه‌رو‌دویدم..همه‌جا‌خلوت‌بود..دیگه‌‌اشکی‌پایین‌نمیومد..داد‌میکشیدم..جیغ‌میزدم..نمیدونستم‌چی‌شده..یهو‌ایستادم..ضربان‌قلبم‌تند‌میزد..آروم‌راه‌رفتم‌...رفتم‌به‌اون‌پل..‌همه‌چیز‌داشت‌یادم‌میومد..زانو‌زدم‌روی‌زمین‌..سرم‌رو‌بالا‌آوردم..دستم‌رو‌روی‌قلبم‌گذاشتم..دستم‌رو‌توی‌جیبم‌کردم..چشم‌هام‌سفید‌شد..لبخند‌وحشتناکی‌زدم‌و‌اشکی‌از‌گونه‌م‌سرازیر‌شد..این‌منم..یه‌هیولا..دستم‌می‌لرزید..نگاهم‌توی‌نگاهش‌خورد..این‌عشق‌بود..اما‌این‌پایان‌بهتره...تفنگ‌رو‌بالا‌اوردم‌‌تیر‌رو‌توی‌سرش‌خالی‌کردم..به‌طرز‌وحشتناکی‌خندیدم..ما‌سه‌نفر‌بودیم..این‌زندگی‌اون‌بود‌که‌رفت‌این‌زندگی‌توعه‌که‌...و‌اینم‌منم...تفنگ‌رو‌بالا‌اوردم‌..پایان‌همیشه‌خوش‌نیست"